Travel Story | The perfect holiday season in Perth

Zo, ein-de-lijk weer een nieuw verhaal van ons!

Want de kerstboom is al 3 weken geleden opgeruimd, en toen wilden we eigenlijk al een update op onze site zetten. Maar ja, je weet hoe dat gaat…
Ondertussen heeft Manon ook al haar tijd gestoken in de vernieuwing van onze website. Want mocht het je nog niet opgevallen zijn: de website is helemaal veranderd!

Verder zijn de versieringen in de stad nu toch echt weg (al hebben wij laatst nog een kerstboom gespot), santa claus is nergens meer te vinden en de scholen gaan weer beginnen: het feestdagen / vakantie seizoen is nu echt allang voorbij.

Ja, het werd echt tijd voor een verhaal.

Een nieuw jaar, een schone lei, zeggen ze wel eens.
Maar voor dit verhaal zullen we toch echt eerst nog even terug moeten naar vorig jaar. Want juist aan het eind van het jaar hebben we ook nog een hoop leuke dingen gedaan die wij jullie niet willen onthouden!

Onze feestdagen waren namelijk net écht vakantie! Tussen kerst en oud&nieuw is hier alles dicht en heeft iedereen vakantie, dus ook wij maakten daar gebruik van. Zo zijn we een aantal dagen weg geweest en hebben we weer wat meer van West-Australia gezien.

Maar we hebben niet alleen maar ‘vakantie’ gevierd hoor, we hebben ook flink gewerkt de afgelopen tijd. En laten we daar eerst maar eens mee beginnen…

In het begin waren de rollen hier eigenlijk een beetje omgekeerd met in Nederland, want hier had Manon toen vooral al veel gewerkt en Bram niet veel.
In onze vorige update vertelden we al dat Manon een aantal keer heeft kunnen oppassen.
Ondertussen heeft ze er nog een oppasadres bij waar ze overdag kan oppassen tijdens de schoolvakantie, ongeveer 3 dagen in de week. Ideaal dus!
Ondertussen heeft ze er al 4 weken gewerkt, en het is hier nu nog een halve week zomervakantie, dus nog ongeveer een halve week werk. Het is bij een Nederlands/Australisch gezin en ze heeft dit gevonden op de Facebook ‘Dutchies in Perth’.
Jaja, daar is hier een heuse Facebook voor, en er zitten nog veel mensen in ook! Het blijkt dat er een grote Dutch Community is hier in Perth. Dat hebben wij al wel gemerkt, want we hebben (voornamelijk door werk) al best wel wat Nederlanders ontmoet.

Het oppassen is heel leuk. De kinderen zijn gezellig en Manon doet leuke dingen met ze. Zo hebben ze al veel geknutseld, cupcakes gebakken, andere lekkere dingen gemaakt, spelletjes gespeeld enz. enz. De laatste tijd hebben we ook best wel regelmatig hete dagen gehad van tegen de 40 graden, dus dan nam Manon haar zwemspullen mee en gingen ze zwemmen in het zwembad bij het oppasadres.

Ook vertelden we in ons vorige verhaal dat we bij een poffertjeskraam aan de slag konden, en ook daar hebben we nu een aantal keren gewerkt. 24 december had Manon haar eerste dag daar. De kraam stond die dag op de South Beach Sunset Market in Fremantle.
Eerst ga je alles voor de kraam opzetten, en dan komt het leuke gedeelte: poffertjes verkopen! Helaas was het deze dag niet zo druk op de markt, omdat het mega hard waaide. Daardoor waren we ook wat eerder gestopt, zodat we snel alles af konden breken voordat we weg waaiden.

Het waait hier in Perth sowieso altijd best wel hard. Ze zeggen dat de ergste wind voorbij moet zijn na kerst en oud&nieuw, maar daar hebben wij tot nu toe nog niet veel van gemerkt… de wind raast hier nog steeds langs ons appartementje af!

De afgelopen vrijdagen hebben we ook beide op dezelfde markt bij de poffertjeskraam gewerkt. De eerste vrijdag stonden we op de Twilight Hawkers Market en was het ontzettend druk. We hadden 256 bestellingen gehad, waarvan er vaak meerdere porties poffertjes worden verkocht. Er waren zelfs 48 flessen met poffertjesmix op gegaan! De bazin van de poffertjeskraam vertelde dat dit de beste avond tot nu toe in het seizoen was. Het scheelt dat deze markt midden in het centrum van Perth was, en het was een warme avond, dus daardoor was het waarschijnlijk druk.
Poffertjes lopen dus echt goed hier blijkt wel! Ik denk dat het hier in Australië zelfs populairder is dan in NL 😉

De tweede vrijdag hebben we samen op de Guildford Twilight Market gestaan, en ook daar was het redelijk druk. Een gezellige markt in een mooi dorp.

En vorige week vrijdag heeft Manon ook weer bij de Twilight Hawkers Market bij de poffertjeskraam gewerkt. Daar was het weer mega druk, dit keer hadden we nog meer tickets verkocht, namelijk 270!

Oja, nog iets leuks: de bazin van de poffertjeskraam (Kylie) heeft gevraagd of Manon ook af en toe op haar kinderen wil oppassen! Die weet natuurlijk ook dat Manon een Bachelor of Education heeft en veel ervaring met kinderen, dus die wil daar gebruik van maken 😉 Super leuk!
2 weken geleden heeft Manon daar voor het eerst een avondje opgepast en ook dit beviel haar erg goed. De kinderen waren super lief en schattig.

Erg fijn dat Manon nu steeds meer met kinderen kan werken, iets wat ze natuurlijk toch het leukst vindt om te doen! Het is ook wel eens fijn dat het werk een keer naar haar toe komt, want in Nederland was dat wel anders. Geen vacatures, heeel veel solliciteren, en dan nog geen werk, omdat ze aan het bezuinigen zijn. Ja, in Australië is de kinderopvang-markt toch wel echt een stuk beter. Nu alleen nog dat diploma geassest hebben, en dan moet een baan in de kinderopvang ook heel makkelijk lukken.

Over het assessment van Manon haar diploma gesproken.. Ze heeft een reactie terug gekregen van het ACECQA. Hierin vertelden ze dat die 0,5 punt te weinig op de IELTS test helaas toch niet goed genoeg was (terwijl ze voor de andere onderdelen hogere scores dan nodig had!), dus dat is ontzettend balen.

Ze kan nu nog wel bewijzen dat haar Engels prima is, door een reference letter op te sturen van een Australische werkgever. 1 punt: waar haalt ze die vandaan? Na wat mailen naar een paar bedrijven waar Manon in het 1e jaar in Australië gewerkt heeft (waar ze allemaal geen reactie van heeft gekregen: welcome to Australia), heeft ze iemand gevonden die haar er wel mee wil helpen: onze lieve bazin Kylie van de poffertjeskraam! Erg lief, en nu hoeft Manon zich in ieder geval niet meer druk te maken over de Engelse toets opnieuw maken of een remark aanvragen of wat dan ook. Er is echt een last van haar schouders afgevallen!

Wanneer Manon de brief heeft ontvangen, kan ze dus opnieuw de application opsturen naar het ACECQA en dan moet alles goed zijn! En wanneer alles is goedgekeurd, kan ze ein-de-lijk aan de slag in de kinderopvang (of iets anders).

In de dagen tussen kerst en oud & nieuw hebben wij allebei gewerkt op het Southbound Festival. Het Southbound Festival vond plaats in Busselton, wat zo’n  230 km ten zuiden van Perth ligt. Het is het grootste festival van de regio. Op de website stond dat er internationale artiesten optraden, maar wij kenden er geen één van en na wat meer onderzoek bleek dat eigenlijk alle artiesten gewoon uit Australië komen en dat de enkele internationale artiesten wel helemaal uit Nieuw-Zeeland komen 😉

Omdat wij 2 dagen bij het festival werkten, konden we daar overnachten op de staff camping. Erg gezellig! Helaas mocht je niet in je auto slapen, dus moesten we onze mini tentjes meenemen op het terrein. En dan bedoelen we ook echt mini tentjes haha, ons matras paste er maar net half dubbelgevouwen in. Lekker knus, laten we maar zeggen! Gelukkig hebben we wel 3 tentjes in totaal, dus we hadden er 1 om in te slapen en 1 om onze spullen in te doen.

Op de camping hadden we ook nog een ander NL stel ontmoet, en waar denk je dat het meisje vandaan komt: uit Veghel! De jongen komt uit Venlo, en met beide hadden we toevallig een paar gemeenschappelijke vrienden. Wat is de wereld dan toch weer klein 🙂

Het werken zelf was leuk om te doen. Bram stond het hele festival als Bar Back bij de Main Bar ingepland, wat betekent dat hij vooral de koelkasten aanvulde. Ze verkopen hier bijna alleen maar blikjes en een paar mixdrankjes uit bekers, dat is dus erg makkelijk aanvullen.
Manon stond het hele festival als Bartender bij de Main Bar ingepland, maar de eerste dag heeft ze eigenlijk alleen maar als Bar Back gewerkt, omdat er te veel personeel was.
De eerste dag was het zo druk met personeel, dat iedereen door elkaar heen liep en maar een beetje deed alsof ze hard aan het werk waren, maar eigenlijk hoefden we geen zak te doen. Die dag werden er dan ook veel mensen naar huis gestuurd. Gelukkig konden wij wel tot later die avond werken.

Omdat er zo veel personeel was, werd Manon op een gegeven moment naar de vip bar gestuurd. Daar mocht ze wel als Bartender werken, maar dan bij een mini privé barretje in een mega donker hoekje. Niemand zag haar daar staan, en in 4 uur tijd had ze wel 6 biertjes verkocht! Waarom sluiten ze dat barretje dan niet denk je? Nou, het bier dat ze er verkochten was de hoofd sponsor van het festival…

De tweede dag hadden ze bij de bar 40 man minder nodig! Super veel dus, blijkbaar plannen ze bij deze organisatie altijd veel te veel mensen in. Gelukkig mochten wij wel gewoon werken, en doordat er een stuk minder personeel was, konden we nu wel lekker doorwerken.
Manon kon nu wel als Bartender in de Main Bar werken, en Bram weer als Bar Back. Als bartender had Manon het goed naar haar zin, want je maakt tenminste nog eens wat mee van het festival en je ontmoet de leukste, maar ook de zatste!, mensen.

De eerste paar uur werkte ze wel samen met een hyperactief, overenthousiast vrouwke. Elke keer als er mensen maar een stapje richting de bar zetten, begon zij te schreeuwen en wild te seinen dat ze naar haar moesten komen om te bestellen. Omg, en dat dan uren lang. Kun je je voorstellen hoe Manon zich daarna voelde? In het begin was het nog wel grappig, maar daarna.. pffff…

Bram had genoeg te doen vandaag. In het begin was hij meer de ‘floater’, hij moest allerlei klusjes rondom de bar doen. Later op de dag kon hij z’n best de koelkasten aanvullen en daar werd het steeds drukker mee.

Tegen het eind van de avond moesten de bartenders echt op hun RSA regeltjes gaan letten, want de mensen werden steeds zatter en zatter. Al was dat wel grappig om te zien 😉
Alleen hier in Australië hebben ze de regel dat je echt geen alcohol meer mag schenken aan iemand die al meer dan genoeg op heeft. Als je dat wel doet kun je zelfs een boete riskeren. Vandaar dat je hier dus een RSA certificaat moet halen voordat je als bartender aan de slag kan. Die avond hebben wij nog best wel wat mensen alcohol moeten weigeren. Het was vandaag een lange dag, Bram had bijna 12 uur gewerkt, Manon iets korter.

Wat trouwens best opvallend was bij het festival, was dat ze maar weinig bier verkochten. De meeste mensen drinken hier mix en vooral Smirnoff vliegt over de bank. Zelfs veel mannen drinken dit.. wel een beetje mietjes hoor 😉

Verder is het festival niets vergeleken met Paaspop of Festyland bij ons, maar voor Australische begrippen zal het best wel groot zijn 😉 Wij vonden het in ieder geval best klein (3 stages) en af en toe een taaie bedoeling. Maar misschien ligt dat wel aan ons… wij zijn verwend qua festivals. Al met al was het wel een erg leuke ervaring om op het festival te werken!

En dan hebben we eindelijk meer goed nieuws: Bram heeft full-time werk!
Hij heeft nu ander werk dan eigenlijk de bedoeling was, maar ook dit is prima voor nu. In onze vorige update vertelden we namelijk dat Bram waarschijnlijk werk had, maar dat was toch nog heel anders gelopen dan wij hadden verwacht…
Ondanks dat het bedrijf waar hij toen misschien kon komen werken heel positief was over Bram, hadden ze op het moment niet genoeg werk om nog iemand extra aan te nemen. Misschien in Februari/Maart… Hij kon ook nog een ander bedrijf terug bellen na nieuwjaar, maar daar was het hetzelfde verhaal.

Echt super balen allemaal, maar omdat we wel in de gaten hadden dat het in de engineering voorlopig echt niet gaat lukken, is Bram flink op zoek gegaan naar ander werk. Het maakte nu niet veel meer uit, elk baantje vond hij prima. Hij heeft vooral veel gekeken naar iets in de Labouring, want dat vind Bram ook nog wel leuk om te doen en dat verdient redelijk goed.
Uiteindelijk kon hij zelfs bij 2 bedrijven tegelijk op gesprek komen! Het ene bedrijf had al snel iemand anders gevonden, maar bij het tweede bedrijf kon hij aan de slag!

Het bedrijf waar hij nu werkt maakt titanium electrodes om chloor uit water te halen. Deze worden gebruikt in zwembaden en grotere versies in waterzuivering. Van die grotere versies moeten er momenteel veel gereviseerd worden en opnieuw gecoat. En dat is wat Bram daar nu doet. Het zijn grote rekken, soort radiators die 30x gecoat moeten worden en ook 30x de oven in moeten. Het coaten is iets een chemisch mengseltje, en aan de zijkanten wordt vloeibaar platinum gecoat. Niet echt het goedkoopste spul dus!
We lopen er rond met een mooi gasmaskertje enzo en het is vooral veel sjouw werk. Als ze in de oven zitten of aan het afkoelen zijn dan doet hij gewoon allerhande klusjes in de werkplaats.

Oh, vorige week hebben wij trouwens ook voor het eerst een inspectie van ons appartement gehad! Wanneer je hier 6-8 weken in je huurwoning woont, komen ze een inspectie doen. Ze kijken dan of je alles nog wel heel hebt gehouden :P, of je het goed bijhoudt en of er geen problemen zijn. De inspectie was in 5 minuten gebeurd, de vrouw maakte wat foto’s en volgens mij was alles wel prima bij ons. Dat moet ook wel, want Bram (ja, Bram ja…) had het appartement van boven tot onder super goed gepoetst en opgeruimd.

En dan over naar de spannende avonturen, waar jullie natuurlijk allemaal op hebben zitten wachten! Want wat hebben wij met kerst en oud&nieuw gedaan? Nou, omdat we het nog niet ver genoeg vonden om naar de andere kant van de wereld te vluchten, zijn we ook nog eens naar the middle of nowhere gegaan tijdens kerst. We zijn namelijk een aantal dagen naar de Wave Rock gegaan.

De Wave Rock is een enorme blok graniet van ongeveer 110 meter lang en 15 meter hoog en de ouderdom wordt geschat op 500 miljoen jaar. De rots heeft deze naam gekregen, omdat hij lijkt op een enorme golf. De Wave Rock ligt op 4 uur rijden van Perth vandaan.

Maar eerst op eerste kerstdag even kerstkadootjes uitpakken bij de kerstboom, gezellig!

Daarna gingen we op pad. Zodra je eindelijk de stad uit bent, heb je meteen het gevoel dat je in een ander land bent ofzo. Weg hoge gebouwen, weg goede wegen en hallo outback! Alleen maar lange wegen met weinig verkeer en dood gras.
Dat is ideaal aan Perth vinden wij; als je wil, ben je zo in de outback. En de outback, daar houden wij wel van!
Tijdens het rijden merkten wij al snel dat de wegen wel héél slecht waren. We hobbelden alle kanten op. Maar goed, wij dachten dat het gewoon aan de weg lag…

Na zo’n 2,5 uur rijden kwamen we aan bij onze eerste stop. Dit was het plaatsje Corrigin, waar ze een Dog Cemetery hebben. Ja serieus, een begraafplaats voor honden ja.

Verder had je in Corrigin het Kondinin Lake. Nou, dat leek inderdaad alleen maar! Volgens Google Maps reden we er namelijk recht doorheen, maar op dat moment reden we toch echt over een gravel road en was er nergens water te bekennen… Het meer was tot ver terug gedrongen, omdat het in de zomer ontzettend droog is rondom Perth door geen regenval.
Uiteindelijk kwamen we bij een uitzichtpunt uit waar het toch wat meer op een meer leek 😉 Maar dit was eigenlijk vooral een flinke zoutvlakte.

Manon vond het wel leuk om hier wat foto’s te maken, dus die liep nietsvermoedend de zoutvlakte op. Het werd een beetje modderig, maar Manon liep stug door. Tot ze ineens kei ver door het zout zakte! Onder het zout zat blijkbaar modder, dus Manon haar benen zaten he-le-maal onder!

Ondertussen waren we er ook achter gekomen dat het achterlicht van de auto losgetrild was! Zo slecht waren de wegen daar dus, dachten wij… Gelukkig hing het achterlicht er nog net aan, maar de moertjes waren verdwenen. Hier hadden we dus geluk mee. Sowieso waren de wegen wel echt k*t daar. Het is dan wel asfalt, maar zodra je 100 rijdt, tril je de auto uit. Dan maar 90 rijden en wat langer over de rit doen.. Maar dat onze auto zó trilde kon eigenlijk niet meer ‘normaal’ zijn en aan de wegen liggen. Maar dat hadden wij toen nog niet bedacht. Wat er dan wel aan de hand was? Dat volgt later!

Later op de dag kwamen we in Hyden aan, de plaats van de Wave Rock. Het was al redelijk laat, maar we wilden toch vast even gaan kijken. Wauw, wat ziet de Wave Rock er mooi uit! Hij is echt groot en idd, gevormd als een grote golf. Ongelofelijk dat dit gewoon door de natuur zo is ontstaan. Ja, dit moet je zeker gezien hebben als je aan de Westkust van Australië bent.

In de outback hadden we trouwens echt een kerstgevoel, NOT. Helemaal toen bleek dat echt álle roadhouses in de outback dicht waren met kerst (en wij zo stom waren om bijna geen eten mee te nemen), waardoor we dus geen fatsoenlijk avondeten hadden. Onze kerstmaaltijd bestond daardoor voor 1e én 2e kerstdag uit: noodles! Wat een feest. Maar ach, wat maakt het ons uit.

De avond van eerste kerstdag kampeerden we (weer heerlijk in onze auto) op een camping pal naast de Wave Rock. Die avond gingen we dan ook terug naar de Wave Rock om nachtfoto’s te maken van de sterren bij de rots. Met de zaklamp belichtten we de rots, en zo is het resultaat van deze foto’s (al zeggen wij het zelf) erg mooi geworden!

Tweede kerstdag was het tijd om nog een keertje naar de Wave Rock te gaan (ja, we kregen er geen genoeg van…) om ook de omgeving er omheen te bekijken.
Zo heb je er ook Hippo’s Yawn. Dit is een rotsformatie dat lijkt op (ja, je raadt het al) een gapend nijlpaard. Dit zag er indrukwekkend uit! Je kon zelfs door zijn bek klimmen en dan kwam je er bovenop uit.

Na dit bezoekje was het tijd om nog wat verder de outback in te rijden. Op naar Mulka’s Cave. Een mooie grot, met daarin een kleine rotstekening van de Aboriginals.

Hierna zijn we nog een heel stuk naar het zuiden gereden, een gebied waar eigenlijk verder geen toeristen komen. Maar dat vinden wij juist leuk, plekken ontdekken die helemaal niet bekend zijn!

Één van die onontdekte pareltjes hier in de outback is Lake Grace. Lake Grace is maar een klein plaatsje met 507 inwoners, maar de omgeving is prachtig. Je vindt er namelijk meerdere ontzettend grote Salt Lakes. De meren staan in de zomer allemaal droog, waardoor je verschillende uitgestrekte zoutvlaktes ziet.

Een ander leuk plaatsje in de buurt is Kulin, met 353 inwoners.
Voordat je dit plaatsje bereikt, rijd je eerst over de Tin Horse Highway. Niet zomaar een rechte, saaie weg, maar een weg die opgevrolijkt is met standbeelden die gemaakt zijn van olietonnen enz. En niet zomaar een paar standbeelden! Kilometers lang rijdt je langs deze vrolijke figuren. Het maakt de route naar Kulin in ieder geval een stuk leuker en grappiger!

Het plaatsje Kulin staat bekend om zijn Bush Races ieder jaar in oktober. Natuurlijk moesten wij die racebaan even bezoeken.
Vlakbij de race track had je ook de Jilakin Rock liggen, van waarop je een mooi uitzicht had.

Het was tijd om, via Kondinin, naar Narembeen te gaan, een rit van een uurtje.
Narembeen was ons einddoel deze dag en eenmaal daar aangekomen zijn we op de enige camping in het dorpje gaan staan. Dit was een privé camping voor ons, want er was verder niemand te zien. En weer waren er die avond ontzettend veel sterren aan de lucht, waardoor we daar weer mooie foto’s van hebben kunnen maken.

De volgende ochtend (‘3e’ kerstdag) weer vroeg op, want we hebben nog een lang stuk te rijden voordat we weer terug in Perth zijn. Ondertussen leek het trilprobleem van de auto nog veel en veel erger geworden te zijn dan het de eerste dag was. We waren er nu wel vort achter gekomen dat dit niet meer alleen aan de slechte weg kon liggen. De auto trilde nu namelijk ook zelfs heel erg wanneer we in een dorpje met goede wegen gewoon zachtjes wegreden! Stiekem werd het ook wel komisch, want telkens als we wegreden hobbelde Bram z’n best op en neer.

Toch maar even naar de banden kijken, waar het aan zou kunnen liggen.. Bram had de banden voor deze trip helemaal opgepompt, dus misschien ligt het daaraan. De banden dus maar wat leger gelaten en het nog even proberen. Ondertussen reden we naar Lake Walker, ook een mooi zoutmeer in Narembeen.

Het trillen van de auto hield helaas niet op, dus pompten we de banden toch maar weer vol bij de benzinepomp. Waar kan het dan toch aan liggen?
We reden verder op onze route naar Hidden Hollow en kwamen langs de Shoe Fence. Dit is een hek naast de highway waar wel honderden schoenen aan hingen over een paar honderd meter. Grappig om te zien!

Eenmaal bij de Hidden Hollow aangekomen wilde Bram toch nog even naar de auto kijken, omdat we het trillen echt vort gevaarlijk vonden worden! Bram haalde de wielen er 1 voor 1 af, misschien werd hij daar wat wijzer van. Hij zag dat linksachter de schokdemper lekte, misschien was dat wel het probleem? Maar zeker wisten wij het ook niet, en we konden hier midden in de outback niet echt veel anders dan maar gewoon doorrijden. Dus zo hobbelden we (na het bezoekje aan de grote rots Hidden Hollow en het mooie uitzicht) maar weer verder!

We besloten maar om niets meer in deze hoek van de outback te bekijken, maar om rustig aan terug te rijden richting Perth.
Onze trip was nog niet compleet zonder een foto te maken midden op de weg van de outback. Dus dat moesten we nog even doen 😉

Wat verder kwamen we door het plaatsje Bruce Rock, wat 513 inwoners telt. Daar bekeken we de Old Railway Dam en het Amphitheater, en vervolgden toen onze rit naar Shackerton.
In Shackerton heb je de kleinste bank (geldhuisje) van Australië, en het zag er dan ook erg schattig uit. Een klein tuinhuisje, dat alleen maar op vrijdag een uurtje open is.

Een andere prachtige stop op onze weg terug naar Perth was de Kokerbin Rock. Dit is de derde grootste rotsformatie van Australië, maar dan totaal niet bekend. De rots was niet zo groot als Uluru, maar ook een flinke rots en bijna net zo mooi, serieus! Wij kunnen niet begrijpen dat dit totaal niet toeristisch is.
We maakten er een wandeling en zagen mooie plekjes. 1 minpunt: er zaten joekels van spinnen op het hele pad! Manon vond dit verschrikkelijk en liep met angst rond haha.

Onze laatste stop van die dag was het plaatsje York, alweer bijna in Perth. York is de oudste binnenlandse stad van WA, opgericht in 1831. Je had er dan ook een aantal mooie, oude gebouwen, zoals de York Town Hall.

Verder had je er een skonne hangbrug en Mount Brown lookout, van waaruit je een prachtig uitzicht had over York en omgeving.

‘s Avonds kwamen we dan toch eindelijk weer in Perth aan en hadden we er een mooie trip door de outback op zitten. Want echt outback, dat was het wel!
Wij vonden het in ieder geval allemaal een stuk rustiger dan we van tevoren hadden gedacht. Je beseft het denk ik gewoon niet dat er ineens niets meer is, omdat je vanuit een miljoenenstad komt. Én omdat the middle of nowhere hier voor Australische begrippen nog vrij dicht bij de stad is. Wij weten nu in ieder geval wel dat we ons de volgende keer op een road trip beter moeten voorbereiden!

Uiteindelijk hebben we deze trip 1000 km gereden met een ontzettend trillende auto 😉
De volgende ochtend in Perth was het dan ook echt tijd om er even naar te laten kijken in een garage! Bij de eerste garage zagen ze direct wat er mis was: al onze banden waren gewoon f*cked up. Helaas hadden ze bij deze garage niet de goede banden, maar na een paar garages was Tyrepower in Fremantle onze redding. Alle banden moesten vernieuwd worden, dat was dus 4 banden á la 120 dollar per stuk! Pff, waarschijnlijk waren de banden dus gewoon al slecht toen we de auto kochten, maar hebben wij dat toen niet gemerkt, en zijn ze slechter geworden toen Bram ze opgepompt heeft. 480 dollar lichter rijdt de auto nu wel weer als een zonnetje.

Na dit kerstavontuur zullen we toch maar eens verder gaan met Oud & Nieuw.
Dit hebben wij dit jaar in Fremantle gevierd, in het National Hotel. We zijn daar naartoe gegaan met wat buren in ons appartement, die we ontmoet hadden bij de Neighbours BBQ een aantal weken geleden. Heerlijk buiten in de warmte op het balkon zitten, waar we gezellig een lange tijd hebben zitten kletsen. Later op de avond speelde er een bandje beneden in de zaal, dus gingen we daar staan.

Het was druk geworden en ondertussen was het bijna 12 uur. De muziek werd halverwege een nummer afgezet en er kwam even snel iemand het podium op om af te tellen. Er werd snel ‘Happy New Year’ geroepen en het nummer ging snel weer verder. Haha, Oud & Nieuw is hier niet zo bijzonder 😉 Nee, wij hadden nog niet echt het idee dat er een nieuw jaar was begonnen.

Vuurwerk hebben we ook niet gezien, maar dat mag je zelf niet afsteken, en georganiseerd vuurwerk en het echte knalfeest wordt hier bewaard voor Australia Day. Dat schijnt hier dan weer wel erg groots te zijn. De kroeg gaat hier ook al vroeg dicht met oudjaar, rond 2 uur, en toen vonden wij het ook wel een mooie tijd om een Uber naar huis te pakken.

Dus zoals jullie merken: kerst en oud & nieuw in de zomer blijft toch anders dan in NL, maar wij vinden het juist heerlijk! Kerst vinden wij beiden toch niet heel bijzonder (vandaar dat we het hier ook niet echt hebben gevierd), dus dat kerstgevoel hoeven wij toch niet te hebben. En de sneeuw en kou kan ons helemaal gestolen worden! Oké, het was wel jammer dat Oud & Nieuw hier niet wat spectaculairder was…

Wat dan wel weer een pluspunt is: ze hebben hier veel extra vrije dagen. Wanneer 1e kerstdag in het weekend valt (zoals dit jaar het geval was), dan is hier de dag na 2e kerstdag ook nog gewoon een officiële vrije dag! En wanneer nieuwjaar in het weekend valt (wat dit jaar ook het geval was), is de volgende maandag ook een vrije dag, dit jaar dus 2 januari.
Hier maakt het tenminste niet uit als kerst ‘ongunstig’ valt.

Natuurlijk hoorde een nieuwjaarsduik er hier ook bij, dus dat deden we op 2 januari op Port Beach in Fremantle, terwijl het boven de 40 graden was.

Nu heel even een rewind naar voor kerst (beetje raar ja, ik weet het, maargoed), want vlak voor kerst hadden we ook nog een dagje sightseeing gedaan in Perth zelf. Het was toen een ontzettend hete dag (40 graden) en op die hete dag zijn we o.a. naar Queens Gardens geweest, in East Perth. Een mooi en rustig parkje.

Vervolgens gingen we naar Heirisson Island, dit is een eilandje in de Swan River (de Swan River is de rivier die door Perth heen loopt). Op het eerste gezicht is het een nogal saai eiland: droog, kaal, een vijver en er is niets. Maarr, ze hebben er wel een reservaat met maar liefst 9 kangaroos. Deze zijn niet echt wild, want ze worden elke dag gevoerd door een caretaker. Toch vonden wij het wel leuk om kangaroos te zien midden in de stad, dus maakten we een wandeling. Helemaal aan het einde van het eiland spotte Manon de eerste kangaroo. Al snel hoorden we een tweede en na vele foto’s ontdekten we er nog 2.

Het leek wel alsof 1 kangaroo aan het bevallen was, want die had allemaal bloed bij z’n kont. Zeker weten we het niet, maar het leek er wel op. De draagtijd van een kangaroo is maar heel kort, ongeveer een maand. Hierna word het jong geboren, wat maar 2cm groot is en 0,75 gram weegt! Daarna kruipt het baby’tje naar de buidel en vervolgens blijft de baby kangaroo in de buidel zitten tot hij ongeveer 6 maanden oud is.

De laatste stop van die dag was de South Perth Foreshore. Dit is de waterkant langs de Swan River in het zuiden van Perth. Je hebt hier een heel mooi uitzicht op de stad.

En nu is het dan eindelijk tijd om terug te gaan naar dit jaar. Het jaar 2017. Een nieuw jaar, een schone lei! Tot nu toe is het al een leuk jaar voor ons, want we hebben alweer wat nieuwe plekjes ontdekt.

Zo hebben we het eerste weekend van januari ook nog wat sightseeing gedaan. We vinden het heerlijk om in het weekend, wanneer we vrij hebben, de omgeving te ontdekken. Zo behouden we toch nog een béétje dat reisgevoel, ondanks dat we op één plek wonen. We proberen dit dan ook zo vaak mogelijk te doen!

Dat weekend was het tijd om een dagje naar Rockingham te gaan. Rockingham is een plaats dat een half uurtje rijden van Perth vandaan ligt. Er wonen 12.966 mensen, dus het is een wat grotere plaats. Bij Rockingham heb je een klein eilandje, Penguin Island genaamd. Het eiland heet niet voor niks zo, want je hebt hier namelijk pinguïns. En niet een paar, nee, er wonen maar liefst 1000 pinguïns rondom dit eiland! De soort pinguïns die hier wonen zijn de Little Penguins, schattige kleine pinguintjes.

In de winter nesten de little penguins op het eiland, en tijdens de rest van het jaar zijn ze de hele dag aan het vissen in de zee, waarna ze weer terug op het eiland komen na zonsondergang. Tijdens deze periode mag je dan ook het eiland op, omdat de pinguïns dan toch niet op het eiland zijn. En dat is precies wat wij gingen doen.

Als het eb is kun je naar het eiland lopen, zo dichtbij is het, al zeggen ze wel dat het gevaarlijk is. Wij gingen dit sowieso niet doen, want we wilden niet met de camera door het water gaan lopen. Dus namen we de ferry waarmee we in 5 minuten op het eiland waren.

In de zomerperiode heb je hier niet zo veel kans om pinguïns in het wild te zien (omdat ze dus de hele dag in de zee zijn), maar je hebt op het eiland wel het Penguin Discovery Centre. In dit centrum zijn een paar Little Penguins opgevangen, omdat deze niet in het wild kunnen overleven, doordat ze bijvoorbeeld gewond zijn.

Tijdens de feeding time konden we zien hoe de pinguïns hier gevoerd worden en kregen we meer info over het leven van de pinguïns op het eiland. Het zijn echt schattige, maar ook grappige beestjes! Na het voeren moest Manon dan ook echt nog even wat leuke foto’s maken 😉

Maar Penguin Island bestaat niet alleen uit pinguïns. Het heeft ook een mooie natuur en stranden. De boardwalk waar je overheen kunt lopen is wel kort, dus wij hadden de rest dan ook zo gezien. Je had er wat rotsen en een mooi uitzichtpunt, en je kunt er goed zwemmen in de rustige baai. 1 minpunt: het waaide ontzettend hard op eiland. Maar het eiland is zeker de moeite waard om een dagje naartoe te gaan!

En ook 2 weken geleden zijn we in het weekend nog wat meer van de omgeving gaan bekijken. Die zondag zijn we naar de Peel Region gegaan. De Peel Region is een gebied dat zich ongeveer 75 km ten zuiden van Perth bevindt en bestaat uit Mandurah en een hoop plaatsjes en National Parken ten zuiden en oosten daarvan.

We vertrokken die ochtend al vroeg richting Mandurah, waar we eerst het Yalgorup National Park (nog eens 30 km ten zuiden van Mandurah) gingen bezoeken. In dit National Park heb je een hoop langgerekte zoutmeren die grenzen aan de zee.

Onze eerste stop in het park was Lake Clifton. Je hebt daar in het water Thrombolites liggen. Ziet er heel grappig en mooi uit! Het lijken ronde stenen in het water, maar eigenlijk is het een familie micro wezentjes. Dit waren de eerste levensvormen op aarde en die zorgden ervoor dat leven hier mogelijk was, doordat ze zuurstof produceren. Degene die hier liggen zijn al ongeveer 2000 jaar oud!

Vervolgens reden we verder naar het zuiden, naar Preston Beach. Dit plaatsje ligt tussen twee grote zoutmeren in. Op het strand hier waren veel 4×4’s aan het rijden. Hier begint/eindigt namelijk een stuk strand waar je overheen kan toeren. We bezochten hier ook nog het Preston Lake, wat voor een groot deel droog ligt. Dit keer keek Manon wel uit, ze wilde niet nog een keer door de modder zakken 😉

Vanuit deze plaats vertrokken we landinwaarts richting Dwellingup, wat nog wel een uur rijden was. Onderweg kwamen we nog een leuk kangaroo en emu bord tegen, daar moesten we natuurlijk even bij op de foto.

Onze eerste stop in het binnenland was het Lake Navarino Forest Park. Er lag hier een groot meer met een stuwdam. Het zag er mooi uit, het rode outback zand naast een blauw meer. Er waren bij het meer veel mensen met hun 4×4 en hun boten aan het genieten van het goede weer. Wij geven ze groot gelijk!

Onze volgende stop hierna was het Lane Poole Reserve. Google Maps wilde ons eigenlijk helemaal om sturen, maar daar trapten wij niet in. Er waren namelijk ook wat kleinere weggetjes die uitkomen bij dit park. Een shortcut! En natuurlijk zijn wij een beetje eigenwijs (wat wel uit vorige avonturen blijkt), dus besloten wij die kleine weggetjes in te gaan. Zoals we al dachten waren dit gravel roads en het bordje dat je een 4×4 nodig had negeerden we maar 😛

Toen we weer bijna op de harde weg waren begon ook nog eens de auto moeilijk te doen (oke, misschien is dat rijden als een zonnetje ook weer niet helemaal waar). Dit hebben we de laatste tijd vaker; als de benzine nog maar net onder een kwart vol zit slaat hij ooit af, omdat hij niet genoeg benzine krijgt, heel vreemd dus. Als je hem daarna weer opnieuw start doet hij het vaak weer, maar dit keer sloeg hij best wel vaak achter elkaar af.
Zo hobbelden we dus maar naar het Lane Pool Reserve (en dit keer kwam het niet door de banden!;)). We hadden ook door kunnen rijden naar Dwellingup, maar we gingen toch maar gewoon het park bekijken, we laten ons niet zomaar stoppen door een auto met kuren!

Het Lane Pool Reserve was een heel mooi park wat om de Murray River loopt. Op sommige plekken kon je even lekker een duik in de rivier nemen, wat wel fijn was met de warme temperaturen van die dag. Je hebt hier ook verschillende bush campings, waar je erg mooi kunt kamperen aan het water. Daar moeten we zeker nog een keer voor terug!

Hierna was het dan toch maar tijd om al schokkend naar Dwellingup te gaan om de tank te vullen, waardoor we van de kuren van de auto af waren. We reden weer in een half uurtje terug naar Mandurah, waar we wat gingen eten bij Sharkies: een leuk restaurantje aan de marina.

En zo kwam er weer een mooie dag ten einde. Wat is het toch heerlijk om dagen rond te toeren als deze, lekker de outback in en offroad rijden. Voor ons bestaan er geen leukere uitjes dan dat!

Wat het leuke aan deze dag was, was dat we vooral plaatsen hebben bezocht die helemaal niet bekend zijn onder de toeristen! We hebben dan ook alleen maar wat locals gezien. Wij wedden dat niet veel backpackers hier zijn geweest die Perth bezoeken en dat vinden wij juist zo leuk! Die onbekende plekjes ontdekken, die vaak net zo prachtig (of nog prachtiger) zijn als de bekendere plekken. Verborgen pareltjes die wij wél hebben gezien.

Als laatst (ja, het verhaal is al veel te lang) moeten we toch nog even vertellen dat we vorige week donderdag naar een openlucht bioscoop zijn geweest. Die ligt hier bijna in onze achtertuin, 600m bij ons vandaan! Het was een erg relaxte bioscoop met van die heerlijke beanbags, waarin je bijna in slaap valt. Maar in slaap vallen zat er niet bij, want de film ‘Lion’ was echt heel spannend en mooi! Zeker de moeite waard om deze film te gaan kijken.

En nu zijn we dan toch echt aan het einde van dit verhaal gekomen. Hij is veel te lang geworden, sorry daarvoor, maar we hebben de afgelopen weken ook zoveel gedaan! Hopelijk hadden jullie toch zin om het allemaal te lezen 😉
We proberen het elke keer zo kort mogelijk te houden, maar dat is niet altijd makkelijk! Helemaal niet als je over meerdere weken moet vertellen. Maar we zullen de komende tijd eens wat vaker een verhaal erop zetten (beloofd!), zodat ze minder lang zijn.

We genieten hier wel echt ontzettend in Perth! We zijn blij dat we nu werk hebben, dus er komt eindelijk geld binnen, waarvan we weer leuke dingen kunnen doen in het weekend.

Happy days!

Afgelopen week was het trouwens Australia Day en dat was uiteindelijk niet zo’n happy day hier in Perth geworden, maar daarover vertellen we meer in een volgend verhaaltje.
Tot dan!

People don’t take trips, trips take people

~

Pin it for later ⇟